Η Γιορτή του Πατέρα, την τρίτη Κυριακή του Ιούνη
Φέτος η Γιορτή του Πατέρα συμπίπτει με τη μεγαλύτερη σε διάρκεια ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, 21 Ιουνίου. Κάθε χρόνο, την 3η Κυριακή αυτού του μήνα τιμάται ο ουσιαστικός προστάτης της οικογένειας, ως και ένα μικρό αντίβαρο στην καθιερωμένη και μέγιστη οικογενειακή γιορτή, αυτή της μητέρας. Η γιορτή αυτή έχει γίνει γνωστή τα τελευταία χρόνια, ίσως και για να βγει λίγο και ο πατέρας από το «συναισθηματικό περιθώριο» στο οποίο βρίσκεται σε σχέση με τη μητέρα, που διαχρονικά κατέχει την πρωτοκαθεδρία μέσα στην οικογένεια σε αυτόν τον τομέα.
Πώς καθιερώθηκε η Γιορτή του Πατέρα
Οι ρίζες αυτής της γιορτής αναζητούνται στις Η.Π.Α. του 1907, όταν το Δεκέμβριο του ίδιου έτους σε ένα ορυχείο της Δυτικής Βιτζίνια έχασαν τη ζωή τους 210 πατέρες. Το περιστατικό έγινε γνωστό ως η Τραγωδία του Μόνογκα. Λίγους μήνες μετά, την Κυριακή της 5ης Ιουλίου, η Γκρέις Γκόλνταν Κλέιτον, επιλέγοντας μια ημερομηνία κοντά στα γενέθλια του εκλιπόντος πατέρα της οργάνωσε εορταστική εκδήλωση για την Ημέρα του Πατέρα, για να τιμήσει τη μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων.
Η γιορτή αυτή όμως κατέπεσε στη λήθη και τη «δόξα» πήρε η Σονόρα Ντοντ, από το Σποκέιν της Ουάσιγκτον. Αγνοώντας την εκδήλωση αυτή, το 1910 πραγματοποιεί τη δική της γιορτή του πατέρα, τιμώντας το βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου πατέρα της, που μεγάλωσε μόνος του 6 παιδιά, αλλά και όλους τους πατέρες που συμμετείχαν σε αυτόν τον πόλεμο.
Το 1913 παρουσιάστηκε νομοσχέδιο το Κογκρέσσο των Η.Π.Α., για την καθιέρωση της Γιορτής του Πατέρα, το οποίο απορρίφθηκε υπό το φόβο ότι θα οδηγούσε σε εμπορευματοποίηση. Το 1916 ο Προέδρος Ουίλσον έκανε ομιλία για ητν Ημέρα του Πατέρα στο Σποκέιν και επανέλαβε την προσπάθεια, αλλά το Κογκρέσσο ήταν και πάλι αρνητικό. Πολύ αργότερα, το 1966, ο Λίντον Τζόνσον προέβη σε διάταγμα που επισημοποιούσε την Τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα, ενώ το 1972 ο Ρίτσαρντ Νίξον μετέβαλε την ημέρα αυτή σε Γιορτή.
Η παρουσία του πατέρα στην οικογενειακή ζωή διαχρονικά
Πέρα όμως από το τυπικό κομμάτι, υπάρχει και το ουσιαστικό που δικαιολογεί την ολοένα μεγαλύτερη αποδοχή της ημέρας αυτής στην καθημερινότητα των πολιτών. Οι παλαιότεροι θυμούνται έναν τύπο αυστηρού πατέρα – αφέντη, ενίοτε και αυταρχικού, που έδινε τα πάντα για να κρατήσει ζωντανή και ενωμένη την οικογένεια, φροντίζοντας ο ίδιος αποκλειστικά για τα «προς το ζειν», προστατεύοντας παράλληλα τα μέλη και την εικόνα της. Η μητέρα προσπαθούσε να κρατήσει μια εξισορροπιστική στάση.
Τα τελευταία χρόνια όμως, με τη χειραφέτηση της γυναίκας και την παρουσία της στην αγορά εργασίας, έχει ακόμα πιο ενεργό ρόλο στην ανατροφή των παιδιών, κερδίζοντας μεγαλύτερο κομμάτι στο συναισθηματικό τομέα, κυρίως από τις κόρες. Η παρουσία του γίνεται αισθητή σε περισσότερους τομείς της οικογενειακής ζωής, φροντίζοντας για την ασφάλεια των μελών της οικογένειας, έχοντας παράλληλα αποτινάξει τη «σκληρή» του εικόνα.
Είναι κοινός τόπος, και με επιστημονική «σφραγίδα», ότι το παιδί για να αναπτύξει την προσωπικότητά του μέσα σε ένα υγιές και ασφαλές περιβάλλον χρειάζεται την παρουσία και των δύο γονέων. Η πατρική φροντίδα και στοργή σε σχέση με την αξεπέραστη μητρική αγάπη δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για μια ισχυρή βάση, ώστε τα παιδιά να «χτίσουν» τη δική τους προσωπικότητα.