Τα παιδιά στην 1η Ιουνίου, την Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού

«Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί… Υπάρχει ελπίδα»

     Ο στίχος του Λευτέρη Παπαδόπουλου, με τον οποίο τελειώνει το τραγούδι «Κάποτε θα ‘ρθουν», που ερμήνευσε με το δικό του μοναδικό τρόπο ο Παύλος Σιδηρόπουλος στην ταινία «Ο ασυμβίβαστος», περικλείει όλη την ουσία του πνεύματος της 1ης Ιουνίου, Παγκόσμιας Ημέρας Παιδιού. Αυτή καθιερώθηκε το 1925, στη Γένοβα, στην Παγκόσμια Συνέλευση για την ευημερία του παιδιού. Άλλη μία τέτοια ημέρα εορτάζεται στις 20 Νοεμβρίου, με απόφαση του ΟΗΕ.

     1η Ιουνίου εφέτος, στην Ελλάδα επαναλειτουργούν και τα σχολεία των χαμηλών βαθμίδων της Εκπαίδευσης, Βρεφονηπιακοί Σταθμοί, Νηπιαγωγεία και Δημοτικά. Βέβαια, η κυβερνητική απόφαση δε σχετίζεται με τον εορτασμό, ωστόσο η σύμπτωση αυτή θα μπορούσε να προσδώσει και έναν περαιτέρω συμβολισμό. Άλλωστε τα παιδιά πέρασαν μια δύσκολη περίοδο, υποχρεωμένα να κλειστούν στο σπίτι, ώστε να προστατευτούν από τον COVID-19. Σίγουρα η προσαρμογή για αυτά ήταν ακόμα πιο δύσκολη, παρά για τους μεγάλους.

     Τα προβλήματα για τα παιδιά είναι ποικίλα, ανάλογα με τους γεωγραφικούς παράγοντες και το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν. Η παιδική κακοποίηση, δυστυχώς, υφίσταται σε παγκόσμια κλίμακα, σύμφωνα με τους στατιστικούς δείκτες. 

     Στον Τρίτο Κόσμο, η φτώχεια, η έλλειψη τροφής, η περιορισμένη προσβασιμότητα σε πόσιμο νερό αποτελούν τροχοπέδη για την ομαλή ανάπτυξη μιας ισορροπημένης προσωπικότητας. Σε αυτά προστίθενται η μη δυνατότητα για εκπαίδευση, οι διακρίσεις και η παιδική εργασία, συχνά υπό απάνθρωπες συνθήκες, που παραπέμπουν σε σκλαβιά.

     Στις πολιτισμένες χώρες, σίγουρα οι συνθήκες είναι πολύ καλύτερες, αλλά και πάλι τα προβλήματα δε λείπουν, έστω διαφορετικής φύσεως. Συχνά η υπερπροστασία των γονέων, αλλά και οι κοινωνικές ανάγκες που δε συμβαδίζουν με την αντίστοιχη παροχή δυνατοτήτων, οδηγεί σε συνθήκες αποξένωσης εντός της οικογένειας. Προσωπικότητες απορροφημένες από την υπεραπασχόληση, αγνοούν την ανάγκη των παιδιών για επικοινωνία, κάτι που είναι επίσης πολύ σημαντικό για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Σίγουρα η κάλυψη των υλικών αναγκών είναι απαραίτητες, αλλά δεν είναι αρκετή από μόνη της. Σε κάθε περίπτωση, αναζητείται ισορροπία.

     Καλό είναι, βέβαια, η κάθε οικογένεια να προσπαθεί να ρεγουλάρει τις δαπάνες της με βάση το εισόδημά της, φροντίζοντας παράλληλα για το μέλλον των παιδιών. Αυτά χρειάζονται αγάπη, στοργή, αλλά και ένα ασφαλές περιβάλλον. Ο οικονομικός παράγοντας σίγουρα έχει τη δική του θέση στην ομαλή οικογενειακή ζωή. Η ανάγκη για μόρφωση ή την απόκτηση ενός μικρού έστω κεφαλαίου όταν αυτά ενηλικιωθούν, απαιτούν και πρακτικές αποταμιευτικού χαρακτήρα. Επίσης η ένταξη των παιδιών σε ασφαλιστικά προγράμματα νοσοκομειακής περίθαλψης ή αποταμίευσης περιλαμβάνονται στο πλαίσιο αυτό.

     Κάποτε ο Όλεγκ Μπλαχίν, ως προπονητής του Ολυμπιακού, σε μια συνέντευξή του είχε πει: «Πιο δύσκολο είναι να είσαι γονιός, παρά προπονητής». Για κάθε άνθρωπο, το παιδί δίνει μια διαφορετική οντότητα και προσδίδει μια άλλη διάσταση στη ζωή του. Συχνά τα τέκνα χαρακτηρίζονται ως «γλυκός μπελάς». Πολύπλευρος και πολυδιάστατος ο ρόλος του γονέα, ιδιαίτερα στις σύγχρονες απαιτητικές κοινωνικές συνθήκες. Με οδηγό τη φράση του Ιησού Χριστού «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα», οφείλουμε με τη στάση ζωής μας να οικοδομήσουμε ένα πιο υγιές μέλλον για τη νέα γενιά. «Γιατί αν γλιτώσει το παιδί… Υπάρχει ελπίδα».