11 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα των Παιδιών
Η 11η Δεκεμβρίου, ημέρα ίδρυσης της UNICEF το 1946, θεωρείται ως η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού. Η οργάνωση αυτή δημιουργήθηκε, αρχικά έχοντας ως στόχο τη φροντίδα των παιδιών στην κατεστραμμένη από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο Ευρώπη. Τα προβλήματα όμως των παιδιών είναι σε όλον τον κόσμο, διαχρονικά και δυστυχώς επίκαιρα.
“Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά”. Η φράση αυτή ανήκει στο σπουδαίο συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη και πραγματικά, αν και έχει διατυπωθεί δεκαετίες πριν, αποτυπώνει τη σκληρή πραγματικότητα των καιρών μας.
Σίγουρα, χρόνια μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, η Ευρώπη σε γενικές γραμμές δεν αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υποσιτισμού. Δε λείπουν ωστόσο τα προβλήματα. Εμφανίζονται φαινόμενα φτώχειας, κακοποίησης, αλλά και ένα είδος αδιάφορης συμπεριφοράς από τους μεγαλύτερους. Οι τελευταίοι, απορροφημένοι από το μηχανικό τρόπο ζωής και σκέψης, αφιερωμένοι σε έναν αγώνα κάλυψης υλικών αναγκών, διαθέτουν όλο και λιγότερο χρόνο για να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους. Στερούνται μιας αναγκαιότητας πολύτιμης, τόσο για τους ίδιους όσο και για τα τέκνα.
Στον Τρίτο Κόσμο και κυρίως στις χώρες της Αφρικής το πρόβλημα του υποσιτισμού και κατ’ επέκταση ευκαιριών για μόρφωση και ανάπτυξη ισορροπημένης προσωπικότητας, παραμένει πολύ σοβαρό. Στις χώρες αυτές, πέρα από τη φτώχεια, οι πολεμικές συρράξεις μεταξύ των φυλετικών ομάδων δημιουργούν περίπλοκες καταστάσεις. Η προσφυγιά είναι άλλο ένα σοβαρό ζήτημα που επανήλθε τα τελευταία χρόνια.
Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία δημιούργησε κύματα προσφύγων, προς τις ευρωπαϊκές χώρες, με τις θλιβερές εικόνες με παιδιά νεκρά ή εξαθλιωμένα να κάνουν το γύρο του κόσμου.
Στον πρόσφατο πόλεμο στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, οι ένοπλες δυνάμεις του Αζερμπαϊτζάν χρησιμοποίησαν απαγορευμένα όπλα στοχεύοντας τον άμαχο τοπικό αρμενικό πληθυσμό. Ανάμεσα στις πολιτικές δομές βομβαρδίστηκαν νηπιαγωγεία, σχολεία, νοσοκομεία, ακόμα και μαιευτήριο, υπό την ανοχή της διεθνούς κοινότητας και την ένοχη σιωπή των Μ.Μ.Ε..
Στον 21ο αιώνα, με την τεχνολογία να αναπτύσσεται ραγδαία, διευκολύνοντας πολλές εργασίες, αλλά και την επικοινωνία, αποτελεί όνειδος για τον πολιτισμό μας η αποτυχία εξάλειψης της φτώχειας, της ασιτίας και της κακοποίησης των παιδιών. Αυτά είναι η ελπίδα μας και αποτελεί υποχρέωσή μας να τα στηρίξουμε, παρέχοντας σε αυτά φροντίδα και ασφάλεια.